(Google 번역 제공) 이곳은 역사적인 도시 라이덴의 매우 아름다운 부분입니다. Rembrandt van Rijn은 Oude Rijn 반대편에서 100m 떨어진 곳에서 태어났습니다. 그의 그림은 보존되었지만 라이덴의 Weddesteeg에 있는 'White Tower'와 'Pelicaantoren' 사이에 있는 그의 출생지는 철거되었습니다. 1963년에 이런 일이 일어났는데, 그 당시에는 그림과 집 사이의 연관성이 오늘날처럼 명확하지 않았기 때문입니다. 우리는 현재 서비스 사회에 살고 있으며 공예와 산업에서 이러한 서비스로의 전환의 마지막 단계는 지난 세기 후반에 이루어졌습니다. '뉴로마케터', '모션 디자이너' 등의 전문직이 늘어나고 있으며 영어로 작성되어 있습니다. 물론 그것은 영어가 글로벌 언어 분야에서 가장 큰 역할을 하기 때문이 아닙니다. 그것이 만다린어(물론 '달콤한 귤'은 죄송합니다...) 그리고 우리에게 훨씬 더 접근하기 쉬운 스페인어이기 때문입니다. 그러나 오늘날 완벽하게 훈련된 시민이기 때문입니다. 영어 이름만이 무언가를 즉시 '더 가치 있게' 만든다고 생각합니다. 믿거나 말거나 제조된, 아니 훈련된 사람들이 있는 서비스 사회에서 외국어로 된 이름은 자신의 지갑에 긍정적인 영향을 미칩니다. 그리고 젊은 사람으로서 끊임없는 재정적 걱정을 안고 있으므로 이를 피하려고 노력하십시오. 물론 렘브란트는 젊었을 때 이것에 전혀 신경 쓰지 않았습니다. 그는 집 맞은 편 라이덴 성벽에서 평온하게 놀았고, 출발 후 수십 년 전 영광스럽게 패배 한 스페인 사람들에게 엄지 손가락을 돌 렸습니다. 스페인어를 사용하면 그 당시 여기에 올 필요가 없었습니다. 라이덴 출신의 사람들은 당신이 생각하는 것만큼 강인한 사람들이 아니었지만, 여기 도시의 사람들은 그 사실을 끈질기게 은폐하기 위해 최선을 다했지만... 스페인군이 라이덴 시를 포위하기 시작했을 때 그들은 '미끄러졌습니다' 많은 주민들은 즉시 도시를 떠나면서 겁에 질렸습니다. 사람들은 그 겁쟁이들을 '슬리퍼'라고 불렀습니다. 정말 절대적인 낙인입니다. 즉, 수백 년이 지난 후에도 라이덴 주민이 된다면... 여전히 슬리퍼라고 불리고 싶다면 당연히 어떻게든 그것을 없애고 싶기 때문에 자신을 라이덴 '슬리퍼'라고 부르게 됩니다. 너무 상상적으로는 안 된다. 왜냐하면 당신이 즉시 도망쳤고 실제로 자신의 피부에 대해서만 생각했음에도 불구하고, 그런 관점에서 볼 때 당신은 여전히 자신에게 '거지'라는 이름을 붙였습니다(영웅적인 '물 거지'를 생각해 보세요). 네덜란드 국적과 정체성. '동방 이웃 국가들과의 푸틴 전쟁'에 대한 네덜란드의 태도에서도 오늘날에도 이를 분명히 볼 수 있습니다. 그것에 대해서는 충분합니다. Mill de Put은 Mr. Put의 소유였으며 이 'Standerdmolen'이 지어졌을 때 Rembrandt는 이미 11세였습니다. 나무 윗부분은 직경 60~80cm의 나무 줄기인 '말뚝' 위에 서서 회전합니다. 그것은 곡예적인 산업 기술이며 완벽한 균형에 관한 것입니다. 칼날은 한쪽에 있지만 곡물 저장고(균형을 위한)도 바로 반대쪽에 있습니다. 블레이드가 장착된 축의 뒷면은 단순히 느슨하며(역시 균형 문제) 다른 빔의 노치에 놓여 있습니다. 큰 돼지 뱃살 지방 조각이 이 중심점 옆에 매달려 있습니다. 이 그리스는 전체에 윤활유를 바르는 데 사용되었으므로 모든 것이 원활하게 작동하도록 샤프트와 노치 주위에 정기적으로 윤활유를 도포했습니다. 그 지방을 '라드'라고 하는데 요즘은 아는 사람이 없지만, 기억에 남는 맛을 지닌 진짜 팬케이크는 라드를 사용해 구워냅니다. 그리고 라드를 튀기면 '치걱거리는 소리'가 남습니다. 잘 익은 남은 고기 조각은 농부가 일을 마친 후 샌드위치에 넣었는데, 이런 식으로 섭취하면 결국 엄청난 양의 엄청난 양이 발생했습니다. 일반 사용자들은 심장마비를 겪었으나 이들 '여호와의 백성들'에 의해 '하나님의 섭리'로 심판을 받았는데...
(원문)
Dit is een uitzonderlijk mooi gedeelte van de historische stad Leiden. Rembrandt van Rijn werd 100 meter verderop aan de andere kant van de Oude Rijn geboren. Zijn schilderijen werden bewaard maar zijn geboortehuis tussen de ´Witte toren´ en de ´Pelikaanstoren´ aan de Weddesteeg in Leiden gesloopt. Dat gebeurde in 1963 en wel omdat men in die tijd het verband tussen schilderijen en een woonhuis nog niet zo helder voor ogen had als tegenwoordig. We leven nu namelijk in een dienstenmaatschappij en de laatste schreden in de overgang van ambacht en industrie naar die diensten werden in de 2e helft van de vorige eeuw gezet. Beroepen zoals ´Neuromarketeer´ en ´Motiondesigner´ zijn in opmars en geschreven in het Engels. En dat is natuurlijk niet omdat Engels de grootste speler op mondiaaltaalgebied is want dat is Mandarijn (sorry ´sweet tángerine´ natuurlijk...) en daarna het voor ons veel meer toegangkelijke Spaans maar omdat de perfect afgerichte burger van vandaag denkt dat slechts een Engelse benaming iets al meteen ´waardevoller´ maakt. Een naam in een vreemde taal in een dienstenmaatschappij met gemaakte, nee, gedresseerde mensen werkt namelijk positief op de eigen portemonnee, geloof het of niet. En probeer er dan als jong mens met altijd grote geldzorgen maar eens aan te ontkomen. Daar had Rembrandt natuurlijk helemaal geen last van gedurende zijn jeugd, die speelde onbekommerd op de Leidse stadswallen tegenover zijn huis en trok op zijn beurt enkele decennia na hun vertrek juist weer een lange neus naar de glorieus verslagen Spanjaarden enkele decennia daarvoor. Met de Spaanse taal hoefde je in die tijd dus hier zeker niet aan te komen. Zo stoer als je toch zou denken waren die Leidenaren trouwens absoluut niet, hoewel men hier in de stad zijn uiterste best doet om dat feit volhardend onder het tapijt te vegen... Toen de Spanjaarden namelijk hun beleg van de stad Leiden begonnen ´glipten´ veel bewoners doodsbenauwd als ze waren meteen de stad uit. Men noemde die lafaarden in de volksmond toen ´glippers´. Zo´n absoluut stigma; namelijk als Leidenaar na honderden jaren... nog steeds glipper genoemd te worden daar wil je natuurlijk ten koste van elke prijs vanaf en aldus noem je jezelf dan eenvoudingweg maar een Leidse ´glibber´, ook al niet al te fantasievol. Want om, ondanks dat je meteen wegvluchtte en feitelijk dus alleen nog maar aan je eigen hachje dacht, vanuit die optiek jezelf toch nog een ´geuzennaam´ (denk aan de heldhaftige ´watergeuzen´) te schenken zegt veel over de diepe kern van de Hollandse nationaliteit en identiteit. Zelfs in de Hollandse houding t.o.v ´Poetin´s oorlog met onze Oosterburen´ zie je dat vandaag nog overduidelijk terug. Genoeg daarover. Molen de Put was van meneer Put en Rembrandt was al 11 jaar toen deze ´Standerdmolen´ gebouwd werd. Het houten bovenwerk staat en draait op een ´staak´, een boomstam met een doorsnee van 60-80 cm. Het is acrobatische industriële techniek en draait geheel en alleen om de perfecte balans. De wieken aan de ene kant maar de graanopslag er (ook voor die balans) weer recht tegenover. De achterkant van de as waarop de wieken gemonteerd zijn ligt gewoon los (ook weer een balanskwestie) en rust daar op een inkeping in een andere balk. Naast dit draaipunt hangen grote stukken buikvet van varkens. Dit vet werd ter smering van het geheel gebruikt en daarom met enige regelmaat rond de as en de inkeping gesmeerd om de boel soepel te laten draaien. ´Reuzel´ heet dat vet, niemand kent dat tegenwoordig meer maar een echte pannenkoek, zo eentje die onvergetelijk smaakt, wordt gebakken met reuzel. En wanneer je reuzel uitbakt hou je ´de kaantjes´ over, doorgebakken stukje restvlees die de boer na gedane arbeid vroeger op zijn boterham legde en die op die wijze ingenomen uiteindelijk natuurlijk voor grote aantallen massieve hartinfarcten bij regelmatige gebruikers zorgden doch door deze ´onderdanen van de Heer´ als ´God´s voorzienigheid´ werden beoordeeld...